“Achter een beeldscherm word ik gek” – op pad met montagespecialist Alex

Bijna was de carrière van Alex Veenstra (41) heel anders gelopen. Na een kortstondige stage bij BOIKON scheidden de wegen weer: er was niet genoeg werk om hem als fulltime medewerker aan te nemen. Alex, bijna klaar met zijn studie werktuigbouwkunde, ging aan de slag bij een firma in luchtventilatiekanalen, maar kwam er al vrij snel achter dat het geen geweldige match bleek te zijn. Toen kwam alsnog het verlossende telefoontje uit Leek.

“Ik weet het nog precies: het was een zaterdagmiddag en we speelden uit tegen de Knickerbockers. Typisch zo’n wedstrijd waarbij het vooral  om de derde helft ging. Vlak voordat we de kantine inliepen werd ik opeens gebeld door Jeroen, de toenmalige mededirecteur. Of ik maandag even langs kon komen.” Hij grinnikt. “Als hij een uurtje later had gebeld, had hij waarschijnlijk gedacht: welke mafketel heb ik nu aan de lijn?”

Met de hand

Dat was 2003. Inmiddels schrijven we 2023 en gaat Alex zijn twintigste jaar als BOIKON-werknemer in. “Allround montagespecialist, ja. Ach, het is maar een titel. Noem mij maar gewoon de man die het met zijn handen moet doen. Als je me achter een computer neerzet, word ik na een uurtje gek.” En met zijn handen werken, dat heeft hij gedaan. “Zeker in de eerste jaren, toen we nog voornamelijk met aluminium profielen en omkastingen werkten, deed ik werkelijk alles zelf. Daar kwamen we nog wel eens knelpunten tegen. Was ik bezig met een grote opdracht, kwam er rond het middaguur een stapel bestellingen binnen die allemaal op maat moesten worden gezaagd en verpakt. En dan vroeg men zich af waarom mijn eigen project niet af was! Maar goed, het is voor mij wel een goede leerschool geweest. En je leert het bedrijf van boven tot beneden kennen.”

Tegenwoordig werkt Alex voornamelijk in de buitendienst. “De afgelopen drie jaar zijn we vooral bezig geweest om het SYBOLT-project op poten te zetten. Dat betekende zeker de laatste tijd een wekker om 5 uur, 6 uur op de zaak, en om half 7 op weg naar Heerenveen. Het voordeel is dat we de machines die we daar plaatsen grotendeels zelf in Leek gebouwd hebben, dus ik ken ze van binnen en buiten. Ik kan ook alle bekabeling leggen, besturingskasten plaatsen, kleine storingen oplossen, dat werk. En tja, bij het plaatsen kom je altijd dingen tegen die je samen met de engineer en de projectleider in goede banen moet zien te leiden.” Hij trekt een brede, veelbetekende grijns, zoals hij dat gedurende het gesprek wel vaker zal doen. “Ik ben zo vaak op pad dat ik soms de helft van mijn collega’s op kantoor niet meer herken.”

Zwoegen en zweten op Gran Canaria

Nu de eerste oplevering van SYBOLT nadert, kan hij weer vooruit kijken naar het volgende project buiten de deur. “De DJURA’s gaan met de nieuwe wetgeving in zicht ook hard. Na de zomer zit ik drie weken op Gran Canaria om machines te plaatsen. Ja, zwaar leven, die grap maken vrienden en familie ook altijd. Waar ze minder bij stil staan is dat mij n dag om half 7 begint, ik een hotelontbijtje naar binnen werk en vervolgens om kwart over 7 in de fabriek sta. Daar kom je dan ’s avonds pas weer uit, en moet er nog gedoucht en gegeten worden. Daarna is er hooguit tijd voor één biertje, en dan gaat het lichtje vanzelf uit.”

Niet dat het werk altijd zo zwaar op zijn schouders weegt. “We hebben een periode veel in Duitsland en Polen gezeten om productielijnen te installeren. Waren we met 4 monteurs 14 dagen op locatie. Op zondag zochten we dan een kartbaan op om even de frustraties van de hele week te botvieren.” Lachend: “Ik kan je vertellen, er zijn regelmatig collega’s met blauwe plekken teruggekomen van zo’n reis.” Dan, serieuzer: “Het is natuurlijk belangrijk dat je bij dat soort langdurige projecten met elkaar door één deur kan. Voor jezelf, voor het team, maar ook voor de klant. Nou mag ik mezelf graag zien als een makkelijke jongen in de omgang, en ik denk dat de andere monteurs dat ook wel zullen beamen, maar ik vind het ook oprecht leuk om daarin een verbindende rol te spelen.”

Net zo leuk, maar wel uitdagender: de complexiteit van de projecten waar hij mee werkt. “Waar sommige leveranciers zeggen ‘dat is zo complex, dat kunnen wij niet doen’, zegt BOIKON ‘het is complex, maar we denken het wel te kunnen doen’. Kijk, je kan hetzelfde trucje 20, 30 keer herhalen. Dan kan je elke keer in de planning kijken. Vorige keer hebben we hier tijd verloren, hoe pakken we dat nu terug. Bij BOIKON stappen we daarentegen vaak het diepe in, waarbij  we eerlijk gezegd ook niet altijd weten wat ons overkomt. Maar we doen het wél. Waar anderen stoppen, gaan wij altijd verder.”