Hotel Yankee

Naar de Verenigde Staten en terug met Nico Katuin

Nee, zijn jeugddroom om piloot te worden is niet uitgekomen. Al was hij een eind op weg, met zijn studie aan de KLM Flight Academy. “Maar bij het allerlaatste gesprek wierpen ze op dat ik te weinig levenservaring had. Nou goed, ik was 17. Ik weet niet wat ze van me verwacht hadden.” Dus koos Nico Katuin voor luchtvaarttechnologie aan de TU Delft – “eigenlijk gewoon werktuigbouwkunde, maar dan voor alles dat vliegt” - waar hij in aanraking kwam met het fenomeen composietmaterialen. Het zaadje was geplant voor een composietencarrière.

Sociaal leven

Vraag de gemiddelde BOIKON-medewerker naar zijn jongere jaren, en hij zal terugblikken op een jeugd vol K’NEX, Meccano en andere technische trucjes. Nico glimlacht. “Ik was ook wel van het dingen uit elkaar halen, maar als ik mijn moeder mag geloven was ik er geen held in om ze daarna ook weer in elkaar te zetten.” Voor vliegtuigen mocht je hem dan wel weer midden in de nacht wakker maken. Letterlijk. “Dan reden we langs Schiphol, en maakten mijn ouders me op de achterbank wakker: ‘Nico, moet je kijken!’” Toch is hij achteraf tevreden met de vlucht die zijn carrière heeft gemaakt. Iets meer met de voeten op de grond, iets meer 9 tot 5. “Natuurlijk, soms kriebelt het, maar je moet voor het pilotenvak ook veel laten. Ik heb een paar vrienden uit die tijd die ik amper meer zie. Valt niets mee te plannen. Je houdt geen sociaal leven meer over. Dan heb ik het toch beter voor elkaar”

Van B naar A

Uiteindelijk studeerde Nico af op het ultrasone lasproces binnen BOIKON. “Wat gebeurt daar nou precies? Hoe smelt dat materiaal fysiek samen? Die kennis konden ze hier goed gebruiken, dus in dat opzicht was het een heel waardevolle afstudeeropdracht.” Het duurde niet lang voordat hij de kennis in de praktijk kon brengen dankzij een opdracht uit de Verenigde Staten: Web Industries wilde een Automated Seam Welder (ASW). “Die is volledig in-house gemaakt. Van het eerste ontwerp tot de bouw tot de inbedrijfstelling. Samen met de software engineer ben ik daar zeker wel een jaar mee bezig geweest.” De grootste uitdaging bleek het vinden van hoogwaardig composietmateriaal om mee te testen. “Dat was amper verkrijgbaar. We waren eigenlijk aan het testen met B-kwaliteit terwijl de uiteindelijke input A-kwaliteit vereiste. En tja, het was natuurlijk een volledig nieuwe machine. 95 procent ervan werkt precies zoals je op papier voorspelde, maar met de overige 5 procent kan je nog maandenlang bezig zijn. The devil is in the details.”

Op de vierkante millimeter

Eenmaal klaar werd de ASW ingepakt en verscheept. Bestemming: Atlanta, Georgia. Nico en een monteur in het vliegtuig er achteraan. “De eerste weken zijn we alleen maar bezig geweest met de installatie. Je moet je voorstellen: het is een machine van 6 bij 6 meter, maar hij werkt met marges van een halve millimeter. Dus alles moet perfect afgesteld zijn. Dan nog testen, kalibreren, een factory acceptance test… We maakten weken van 70 uur – ik heb amper wat van Atlanta gezien. Je gaat van de fabriek naar restaurant naar hotel naar fabriek. En ben je dan eindelijk ’s avonds in het hotel, ligt iedereen in Nederland tukkie vanwege het tijdverschil. Op zondagen hadden we dan tenminste nog wat tijd over, zijn we naar een shooting range en het Coca Cola Museum geweest. Het was een hele uitdaging, maar wel heel mooi.”

Inmiddels is hij een vaste trans-Atlantische reiziger, met jaarlijkse service-afspraken in Atlanta en klantbezoekjes aan de Westcoast. En zo vliegt Nico alsnog de wereld rond. Weliswaar niet in de cockpit, maar gewoon comfortabel tussen de andere passagiers met een hapje, een drankje en een filmpje. Én een buslading levenservaring.